پژوهشگران آمريکايي دريافتند زنان يائسه‌اي که از هورمون درماني جايگزين مرکب از استروژن و پروژسترون براي مدت 3 سال يا بيشتر استفاده مي‌کنند، 4 برابر بيشتر در معرض خطر ابتلا به سرطان پستان لبولر هستند. اين فاصله زماني کوتاه‌تر از مدت زمان مربوط به ساير انواع افزايش يافته سرطان پستان است(2). مطالعه مذکور شامل 1044 زن 74-55 ساله بود که بين سال‌هاي 2004-2000 در ايالت واشينگتن مبتلا به سرطان پستان مهاجم تشخيص داده شده بودند و در سيستم بررسي سرطان وارد شده بودند. آنها با 469 زن گروه شاهد جور شده از نظر سني و غير مبتلا به سرطان مقايسه شدند. يک سوم زنان مبتلا به سرطان پستان، سرطان لبولر داشتند که در قسمت‌هايي از پستان ايجاد مي‌شود که حاوي غده‌هاي توليدکننده شير هستند. اين سرطان‌ها به هورمون‌ها حساس‌اند و از اين رو نسبت به ساير سرطان‌هاي مجرايي (ductal)‌ درما‌ن‌پذير هستند ولي از طرف ديگر کشف آنها مشکل‌تر است. در زناني که از هورمون درماني جايگزين استفاده مي‌کردند خطر سرطان لبولر 7/2 برابر (فاصله اطمينان 95‌ 2/4-7/1) و خطر سرطان مجرايي–لبولر 3/3 برابر (7/5-0/2) بيشتر بود. افزايش ميزان خطر تنها در زناني ديده شد که از هورمون درماني جايگزين براي مدت 3 سال يا بيشتر استفاده کرده بودند. در زناني که دچار سرطان‌هاي مختلط مجرايي– لبولر بودند، هورمون درماني جايگزين، عمدتا خطر توده‌هاي لبولر را افزايش داده بود. ميزان بروز سرطان‌هاي پستان لبولر مهاجم در ايالات متحده بين سال‌هاي 1999-1987 تا 52 افزايش يافت. طي اين مدت ميزان سرطان‌هاي مجرايي – لبولر تا 96 افزايش پيدا کرد ولي ميزان سرطان‌هاي مجرايي صرفا 3 بالاتر رفت. کريستوفر لي (Christopher Li)‌، عضو پيوسته مرکز تحقيقات سرطان فرد هاچينسون(3)، در سياتل و پژوهشگر اصلي مطالعه مذکور گفت که مصرف اختصاصي ترکيب استروژن به اضافه پروژسترون ممکن است در اين افزايش دخيل باشد. وي افزود: «اين نتايج شواهد بيشتري را مبني بر اينکه استفاده از هورمون‌درماني ترکيبي خطر کارسينوم لبولر مهاجم را افزايش مي‌دهد ارايه مي‌کنند و نيز نشان مي‌دهند که مدت زمان کوتاه فعلي استفاده از اين درمان که صرفا 3 سال است ممکن است خطر ابتلا به اين تومورها را به ميزان قابل توجهي افزايش دهد.»