تعداد زيادي از کودکان عادتهاي بد دارند. برخي پي در پي بيني شان را چين مي دهند، برخي گوشهايشان را مي کشند، بسياري لب پايين شان را مک مي زنند و برخي موها يا لبهايشان را مي جوند. ليست عادتهاي بد دوران کودکي همين طور ادامه دارد، بنابراين امکان پرداختن به همه ي آنها وجود ندارد. ولي با نگاهي ويژه به عادتي نظير انگشت توي بيني کردن، صدا در آوردن از بند انگشتان، ضرب گرفتن با انگشتان، پيچ و تاب دادن پا و جويدن لپ، در اين سلسله مقالات به شما نشان خواهيم داد که تقريباً چگونه هرعادت بدي را مي توان با استفاده از برنامه ها ي ارائه شده از بين برد. پيشگيري عادت اکثر عادتها را، اگر از ابتدا به تکرار آنها توجه شود، مي توان تضعيف کرد و از بين برد. در اين مرحله هدف شما کاهش تعداد دفعات عادتي است که همه روزه انجام مي گيرد. اين امر شانش تبديل شدن آن را به يک عادت دايمي کاهش مي دهد. زماني که مي بيند کودکانتان رفتاري را انجام مي دهند که شما مايل به ادامه ي آن نيستيد، توجه خود را به صورت منفي نشان ندهيد. اگر دختر شما دريابد که با انگشت توي بيني کردن مي تواند فوراً فرياد شما را درآورد که «بس است، دستت را از توي بيني ات در بيار!» بعيد است که چنين فرصتهايي را براي جلب توجه شما از دست بدهد. در عوض توجه تان را به زمانهايي که اين عمل را انجام نمي دهد، معطوف کنيد. براي مثال در حين تماشاي تلويزيون به او بگوييد: «چه قدر عالي است که مي بينم برنامه ي تلويزيون را بدون انگشت توي بيني کردن تماشا مي کني.» اگر شما غالباً اين کار را انجام دهيد، کودک شما به زودي از عمل انگشت توي بيني کردن به عنوان وسيله اي براي جلب توجه و تحسين شما، دست خواهد کشيد. همچنين شما مي توانيد با شيوه ي منحرف کردن مداوم کودکتان از عادت، باعث ضعيف شدن عادت شويد. براي مثال اگر پسر شما از بند انگشتانش صدا درمي آورد، در زماني که احتمال انجام اين عمل مي رود به طرف او يک توپ پرت کنيد، براي او مداد رنگي و کاغذ بياوريد و به او چيزي بدهيد که دستهايش را مشغول به کار نگاه دارد. همچنين شما مي توانيد با نظارت کردن برخود، از تشکيل عادتهاي بد پيشگيري کنيد. والديني که عادتهاي عصبي نظير ضرب گرفتن با انگشتان يا تکان دادن مداوم پا دارند، براي کودکانشان الگو مي شوند و کودکان ياد مي گيرند که درست به همان شکل از تنش رهايي يابند. شناسايي محرک قبل از آن که به کودکانتان بگوييد حالا زمان ترک عادت بدشان فرا رسيده، به مدت يک هفته زمان، مکان و چگونگي انجام دادن رفتار کودکانتان را زير نظر بگيريد. خودآگاهي اگر کودکانتان به عادتشان توجه نکنند و آن را احساس ننمايند، هرگز قادر به ترک آن نخواهند بود. آگاهي با يک گفت و گوي آرام بين او و شما آغاز مي شود. به کودکانتان توضيح دهيد که دقيقاً کدام رفتار به يک عادت تبديل شده است و چرا بهتر است اين عادت ترک شود. براي مثال انگشت توي بيني کردن غيربهداشتي است، لپ جويدن خودآزاري است. به دنبال عاملهايي بگرديد که ترک عادت را براي کودک خوشايند و جذاب کند و سپس برنامه ي ترک عادت را تشريح کنيد. شما براي عملي شدن برنامه به همکاري کودکتان نياز خواهيد داشت. بنابراين تا زماني که لازم است، بحث و تشريح و ترغيب را ادامه دهيد. سپس با کودکتان در جلوي يک آينه بنشينيد و به او بگوييد که خودش را در حال انجام عادت ،تماشا کند. بذاريد ببيند که در حين انجام اين عادت بدن او چه عملي انجام مي دهد و دقيقاً اين عادت در نزد ساير مردم چگونه به نظر مي رسد، تمرين در آينه را هر روز در طي برنامه ي ترک عادت انجام دهيد. سپس به کودکتان بگوييد زماني که عادت را انجام مي دهد، او را با اشاره کردن آگاه مي سازيد. در ابتدا کودکتان به شخصي نياز دارد تا اين عادت را در او متوقف سازد، زيرا در اکثر موارد هيچگونه اطلاعي از انجام آن ندارد. وقتي کودکاني که پاهايشان را به طور مداوم تکان مي دهند، انگشت توي بيني شان مي کنند، لبهايشان را مي جوند و از بندهاي انگشتانشان صدا در مي آورند، متوجه عادتشان واقعاً تعجب زده خواهند شد. ادامه دارد....